Hoi allemaal,

Ik ben weer terug in Nederland..
Een aantal heb ik al gesproken maar velen weten het ook niet.

Wat was het een ontzettende harde, zware week. Ik durf met zekerheid de zeggen de zwaarste week van mijn leven.
Zoals ik in de vorige blog schreef ben ik op de tweede vlucht van Dubai naar Adelaide ziek geworden eenmaal aangekomen ging het wel weer, dus de maandag met volle energie ertegenaan.
In de nacht van maandag op dinsdag ben ik weer ziek geworden. Braken, braken, braken.. Geen idee waar het vandaan kwam maar ik voelde me flink ziek. In de ochtend heb ik de familie ingelicht. Ik zou eigenlijk mee naar de school gaan, maar dit ging niet. Het enige wat ik kon doen was braken en doordat ik de hele nacht niets geslapen had was ik doodop.
Daar begon de ellende, alsof het ziek zijn nog niet erg genoeg was wilde de familie persé dat ik naar de dokter ging. Ik zei dat ik het niet nodig vond. Ik had zelf zoiets van, het zal wel een virale infectie zijn die gaat weg maar heb rust nodig. Het maakte niet uit wat ik allemaal zei.. De familie wilde echt dat ik naar de dokter ging. Ik kon er niets tegenin brengen dus hoe moe ik ook was, heb me aangekleed en ben meegegaan. De moeder was op werk dus de vader nam me mee naar de dokter. In de auto belde de moeder niet wetende dat ik haar kon horen. Ze zei dat ervoor gezorgd moest worden dat ik antibiotica kreeg en dat ze wilde dat er bloedtesten werden gedaan om vast te stellen of het om iets viraals of bacterieels ging. Ik voelde me zo ontzettend zwak maar ik schrok enorm van de reactie van de moeder, dit vertelde ik ook tegen de vader. Ik zei dat het me verstandig leek om gewoon naar de dokter te luisteren. Eenmaal bij de dokter aangekomen werd al snel duidelijk wat ik al de hele tijd dacht, een virale infectie. Veel rusten. Ik heb daarna de hele tijd in bed gelegen, ik voelde me beroerd en eenzaam. Maar ik dacht ook dat de gevoelens van eenzaamheid werden verstevigd door het ziek zijn.
Toen ik in de avond op de bank ging zitten, ging iedereen zo ver mogelijk van me weg zitten.Overal stonden desinfectie pompjes en er was zelfs een desinfectie spray. Bijna alles wat ik aanraakte werd zodra ik weg was gedesinfecteerd en er werd op plekken flink met de desinfectie spray gespoten. Wat was het verschrikkelijk!
Het extreme gedrag ontstond door privé omstandigheden in het gezin, hier was ik niet van op de hoogte maar had ik wel moeten zijn. Door het extreme gedrag van de ouders wilde de kinderen ook niets van me weten en vonden me maar eng.
Dit gedrag was de dag erna nog steeds. Ik durfde me nog geen soep te maken want zelfs toen ik me beter voelde waren ze nog steeds in paniek als iets aanraakte.

Woensdag avond ging de familie naar Perth, ik was te zwak om mee te gaan dus ik bleef in Adelaide. De vader had nog dagen veel werkafspraken en zou vrijdag na vliegen.
Ik had al enkele keren gevraagd wanneer krijg ik een simkaart, ov kaart? De afstand was te ver om het zelf te regelen.Mijn euro's moesten nog ingewisseld worden voor Australische dollars, buiten wifi in het huis had ik geen bereik, navigeren was dus geen optie en ik had geen buskaart. Ik voelde me zo machteloos, ik voelde me opgesloten. Je wordt wakker, het gaat wat beter je wil dingen doen maar kan het simpelweg niet omdat je niet kan navigeren, nog geen geld hebt om mee te betalen, je niet zomaar de bus kon pakken. Dit alles zorgde ervoor dat ik ontzettende heimwee kreeg. Ik heb lopen huilen/schreeuwen door het huis. Ik was helemaal alleen aan de andere kant van de wereld er was amper eten in huis en ik kon helemaal niks. Het huis waar ik woonde was het mooiste wat ik ooit in m'n leven heb gezien maar waar ik me ooo zo verschrikkelijk heb gevoeld. Ik voelde leeg. Ik heb voor hete vuren gestaan in mijn leven maar zo heet als dit was het nooit.

De donderdag ben ik met een collega van de moeder naar de stad geweest. Eindelijk ik kreeg mijn simkaart, heb m'n geld gewisseld en heb ik een buskaart gekocht. Ik had voor het weekend wat plannen gemaakt met meiden die ik via fb had leren kennen. Hoe rot ik me ook voelde ik probeerde wel zo sterk mogelijk te blijven en voor afleiding te zorgen. Ik dacht, dan zal de heimwee wel weg gaan.
De donderdagavond had ik het erg zwaar, ik kan ook niet omschrijven wat er precies door me heen ging. Maar ik hoop dit nooit meer te voelen. Er was nog steeds geen nieuw eten gehaald. Ik zat m'n kamer heb heel veel gebeld met het thuisfront maar ook met de organisatie in Nederland en Australië. Ze konden niets voor me doen. Door de heimwee wilde ze me niet overplaatsen naar een ander gezin. Ik heb meerdere malen aangegeven me dood en doodongelukkig te voelen bij het gezin en als ik ergens zijn waar ik met wat meer respect werd behandelt en niet alleen maar alleen was en me alles zelf kom uitzoeken ik me snel beter zou voelen wat de heimwee betreft. Nou, dit ging de organisatie dus niet doen en als ik naar huis wilde moest ik maar naar het reisbureau gaan. Alsof het al allemaal niet erg genoeg was, was dit wel druppel. Hoe moest ik uit deze situatie komen als ik me zo voel en niemand me wil helpen. Ik ben sterk maar zo sterk kan je niet blijven als alles van alle kanten tegen wordt gemaakt. De familie was op de hoogte van m'n heimwee en blijkbaar zijn de twee au pairs voor me binnen 5 dagen naar huis gaan. Zodra ik vertelde dat ik het moeilijk had werd er niet echt op gereageerd...

De vrijdag ben ik met een meisje naar het stand gegaan en hebben we wat hot spots in Adelaide bezocht. Had ik op die momenten heimwee? Nee.. Maar zodra ik weer naar huis ging kwam het rotte gevoel weer terug. Ik heb weer contact opgenomen met de organisatie en ze zeiden dat de ouders wilde dat ik een keuze maakte of 6 maanden blijven of naar huis gaan.
Ik wilde niet naar huis, ondanks de heimwee vond ik Australië geweldig maar bij dit gezin blijven was geen optie voor me.
Ik heb overwogen om te gaan backpacken, met m'n 30kg trolley was het allemaal niet praktisch. Ik heb gesolliciteerd op baantjes maar omdat ik op zo'n korte termijn weg zou moeten was dit niet te realiseren. Om helemaal alleen naar de andere kant van het land te gaan en daar dingen te gaan zoeken zag ik echt niet zitten. Ik heb dan ook de moeilijke keuze gemaakt en heb voor mezelf gekozen. Ik heb het gezin verlaten. Toen ik doorgaf dat ik weg zou gaan sloeg de sfeer helemaal om en kon ik het me helemaal uitzoeken. De familie was nog steeds in Perth.
Ik heb het vertrek zelf geregeld en hoe kort het ook was ik heb in deze week zo ontzettend veel dingen meegemaakt en moeten overwinnen dat ik mezelf oprecht sterker voel.
Normaal was ik iemand die alles altijd wilde dubbelchecken en moet weten waar ze aan toe is. Nou geloof me, het maakt me allemaal niet meer uit, erger dan dit wordt het niet en ik ben in veel dingen relaxter geworden.

Mijn avontuur is helaas ten einde gekomen en ik heb het er moeilijk mee dat het zo is gelopen. Ik ben terug in Nederland en weet wel dat ik de goede keuze heb gemaakt. Het heeft zo moeten zijn.. Bij dit gezin was ik niet gelukkig geworden.
Het avontuur is voor nu afgelopen maar ooit zal ik terug gaan naar Australië om dingen te zien waarvan ik droom alleen was het nu de tijd niet.
Komende tijd ga ik me lekker focussen op mezelf en we zien het allemaal wel. In de toekomst wil ik een nieuwe opleiding gaan doen dus daar ga ik me nu mee bezig houden.

Liefs,
Kim